De geschiedenis van de EF-111 is vrij ongebruikelijk. Het US Air Force Command realiseerde zich relatief laat dat er een dringende behoefte was om een machine te bouwen die de missies zou vervullen die de EA-6B tot dusver had uitgevoerd. Gelukkig bleek dat de meeste EA-6B-basissystemen gemakkelijk kunnen worden overgebracht naar het F-111A-frame en als resultaat van de samenwerking tussen de luchtvaartgiganten - General Dynamics en Grumman, begint elke EF-111A zijn leven als F- 111A, waarna deze door Grumman volledig is herbouwd en verbeterd tot de definitieve versie. Dankzij de Pratt-Whitney TF-P-3-motoren, die een maximale stuwkracht van ongeveer 8.500 kg bereiken, zijn de prestaties van de EF-111A vergelijkbaar met die van een F-111A geladen met 2.750 kg bommen. De meest zichtbare verandering ten opzichte van de F-111A is de enorme verticale stabilisator waarin een deel van de elektronica is ondergebracht die wordt overgedragen. De rest zit in de romp, op de plaats van de bomluiken. Ondanks de complexiteit van de gebruikte systemen, bleek de EF-111A zelfs nog gebruiksvriendelijker te zijn dan zijn voorganger EA-6B, die 20 uur per uur vlucht door één monteur nodig had. De EF-111A, die in 1982 in dienst kwam, is nog niet getest in gevechtsomstandigheden, maar door continue training zijn de machines altijd en overal klaar voor de strijd. Technische gegevens: Maximum snelheid: 2.350 km/u, stijgsnelheid: 55,8 m/s, maximum plafond 13.700 m, maximum bereik: 6.110 km.