De ontwikkeling van de Hawker Sea Fury is terug te voeren op de onopzettelijke landing van een Focke Wulf FW 190 op een RAF-vliegveld in Zuid-Wales in 1942. De gelegenheid om deze nieuwste Luftwaffe-jager te evalueren, resulteerde in eisen voor een nieuw Brits ontwerp , die de prestaties moet hebben om de Focke Wulf in elke vluchtfase te verbeteren en ervoor te zorgen dat de RAF de luchtoverwinning veilig kan stellen. De langdurige ontwikkeling van de nieuwe jager resulteerde in een aantal wijzigingen in de specificaties en de RAF trok uiteindelijk hun interesse in, waardoor het nieuwe vliegtuig als een hoogwaardige zeestrijder werd geproduceerd. De Hawker Sea Fury was een extreem krachtig vliegtuig en het manipuleren van deze krachtige machine vanaf het dek van een bewegend vliegdekschip vereist stalen zenuwen. 

De eerste tests op de aanlegplaatsen begonnen in de winter van 1946 en de marine beschikte over hun ultieme, met zuigers uitgeruste jager. Ondanks de komst van de straalmotor zou de Sea Fury tot 1953 de Fleet Air Arms-vechtersstal met een enkele stoel blijven, waarna deze zou worden vervangen door de Hawker Sea Hawk met straalmotoren. Het vliegtuig zag ook dienst met een aantal overzeese luchtwapens, in verschillende operationele rollen, waaronder staking jager, trainer en hoge snelheid doelwittrekken. Als een van de meest capabele, met zuigers aangedreven jagers ooit geproduceerd, zou de Sea Fury ook een populair vliegtuig worden in de wereld van de luchtraces, waar de brute kracht en pure snelheid van dit prachtige vliegtuig het in talloze competities overwinningen zag.